„Recenzyjki stu najlepszych filmów brazylijskich” wg Abraccine – Brazylijskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych.

Choć niektórzy z nas się do tego nie przyznają, nie ma chyba człowieka, który z nadejściem Nowego Roku nie miałby nadziei, że ten rozpoczynający się właśnie okres będzie inny, lepszy, szczęśliwszy. Dlatego mimo wielu porażek, z końcem roku podejmujemy wciąż nowe postanowienia noworoczne, z nadzieją, że uda nam się w nich wytrwać jak najdłużej.

W tym roku my również postanowiliśmy podjąć wyzwanie i zakomunikować je publicznie na fundacyjnym blogu, aby zbyt łatwo się z niego nie wycofać. Wspólnie z naszą nową współpracowniczką – Patrícią Anzini – chcemy w każdą pierwszą niedzielę miesiąca zapraszać Was do czytania krótkich recenzji najlepszych filmów brazylijskich wszech czasów. Aby nie zostać posądzeni o stronniczość w ich wyborze, postanowiliśmy sięgnąć po listę stworzoną w 2015 roku przez Abraccine – Brazylijskie Stowarzyszenie Krytyków Filmowych. Bez obaw, nie będziemy śledzić jej chronologicznie, ale skakać między okresami, gatunkami, twórcami. Mamy nadzieję, że w ten sposób uda nam się zainteresować Was na dłużej i możliwie w krótkim czasie pokazać pełną różnorodność brazylijskiego kina.

Zanim opublikujemy pierwszą recenzję – słów kilka o naszej współpracowniczce:

Patrícia Anzini urodziła i wychowała się w stanie São Paulo. Od dziecka interesowała się literaturą i kinematografią brazylijską. Literaturę swojego kraju poznawała najpierw na Uniwersytecie Stanu São Paulo (UNESP/ Araraquara), a następnie na Uniwersytecie Winnipeg (Kanada), gdzie obroniła pracę magisterską o dialogu brazylijskich poetów z ruchu Poesia Marginal¹ (1970) z poetami zaliczanymi do ruchu Tropicalismo² (1960). Obecnie kończy studia doktoranckie na Uniwersytecie Northwestern w Chicago (USA) w zakładzie Literatury Porównawczej. Bohaterem jej doktoratu jest poeta Walt Whitman³ (1819-1892) i jego tajemniczy wpływ na kulturę i politykę brazylijską. Gdy tylko obowiązki doktoranckie jej na to pozwalają, Patrícia angażuje się w projekty kulturalne, takie jak festiwale filmowe promujące kino brazylijskie w Chicago. My Patrícię poznaliśmy w Lizbonie, również w kontekście filmowym. Podczas swojego rocznego stypendium postanowiła bowiem zorganizować serię pokazów brazylijskich filmów „odrzuconych”, niekochanych z jakiegoś powodu czy to przez krytykę, czy też przez widownię. Pokazy odbywały się w Casa do Brasil.

Dotychczas ukazały się:

Styczeń 2018: „Terra em Transe/Ziemia w Transie”, recenzja po polsku i po portugalsku

Luty 2018: „Cabra marcado para morrer/Chłop skazany na śmierć”, recenzja po polsku i po portugalsku

Marzec 2018: „Que Horas Ela Volta?/Prawie jak matka”, recenzja po polsku i po portugalsku

Kwiecień 2018: „Abril Despedaçado/W cieniu słońca”, recenzja po polsku i po portugalsku

Maj 2018: „Estômago/Żołądek”, recenzja polsku i po portugalsku 

₁ Poesia marginal (poezja peryferyjna) – nurt w twórczości młodych poetów tworzących w Brazylii w latach 1970–85, głównie w Rio de Janeiro, powstający poza oficjalnym obiegiem i w opozycji do trwającej od 1964 roku dyktatury wojskowej. Nazywany był również poezją powielaczową ze względu na sposób rozpowszechniania utworów.

₂ Tropicalismo (znane również jako Tropicália) – nurt artystyczny zapoczątkowany w Brazylii w drugiej połowie lat 60. Ruch obejmował wiele form ekspresji, takich jak teatr, poezja i muzyka. Czerpał z tradycyjnej kultury brazylijskiej, mieszając ją z popularnymi kierunkami awangardowymi.

₃ Walt Whitman (1819 – 1892) – jeden z najważniejszych poetów amerykańskich, nazywany „ojcem wolnego wiersza”.

_ _

Autor: Maria Wróblewska

Fot. Noom Peerapong, Unsplash