Mało kto wie, że w czasach, gdy w Europie królowały jedne z najbardziej wyrazistych ruchów w historii kina – francuska nouvelle vague i włoski neorealizm – brazylijska kinematografia również przeżywała przełom. W jego wyniku powstało Cinema Novo – najbardziej gloryfikowany i najgłośniejszy ruch historii kina w Brazylii. Początki Cinema Novo sięgają lat 50 XX w. i wiążą się bezpośrednio z upadkiem wytwórni filmowej Vera Cruz stworzonej przez Franco Zampariego i Francisco Mararazzo Sobrinho, w 1949 roku. Zamysłem przyświecającym jej powstaniu było uwolnienie brazylijskiej kinematografii spod dominacji stanów Zjednoczonych, jako że od czasów pierwszej wojny światowej dzięki prawom, które zwalniały z ceł produkcje z kraju Wuja Sama, na ekranach brazylijskich królowały głównie filmy z Hollywood. W samej Brazylii produkowało się bardzo mało, a powstające filmy z reguły wiernie naśladowały styl i język kina z Ameryki Północnej.

Vera Cruz przetrwała zaledwie cztery lata. W tym czasie wyprodukowała 22 filmy, w tym Cangaceiro (1953) Lima Barreto, który zdobył rozgłos również poza granicami kraju. Na jej upadek wpłynęła nieprzemyślana polityka rządu. W czasie galopującej inflacji, która nękała kraj od czasów drugiej wojny światowej, Brazylijczycy dopłacali do każdego biletu na film produkcji północnoamerykańskiej, by wyrównać różnice w kursie cruzeiro i dolara. Ta niesprawiedliwa konkurencja oraz kulejąca dystrybucja stały się gwoździem do trumny wytwórni z São Paulo. Kino Brazylijskie pogrążyło się w finansowym kryzysie. Filmowcy tworzący w tamtym czasie stanęli przed dylematem: Jak robić filmy bez sprzętu, bez pieniędzy i dystrybucji? Rozwiązaniem okazało się Cinema Novo.

M.WU.

Więcej o Cinema Novo czyli o poszukiwaniu prawdziwej Brazylii czytaj: Lans na zacofanie

 

 

Słowniczek:

 

* Cinema Novo – nowe kino